Con esta viñeta de Xaquín Marín, rendémoslle homenaxe ao
escritor Xosé Neira Vilas (Gres - Vila de Cruces, 1928 – 27 novembro
2015). El, que fixo que neste país onde reina o autoodio, todos nos
sentiramos orgullosos de sermos Balbinos, rapaces de aldea, que
levantaramos a bandeira da dignidade da nosa identidade social e
lingüística e que a defenderamos cunha consciencia activa. As súas
Memorias dun neno labrego van xa camiño dos 700.000 exemplares
vendidos; un libro estimulador e liberador de consciencias
adocenadas.
O carácter amigable de Neira Vilas, empático, reflíctese moi
ben nas súas diversas actividades de dinamización cultural, de
contacto co pobo e de preocupación moi directa polo mundo da
infancia. Deste xeito, foi un dos pioneiros da literatura infantil en
galego
Pero Neira Vilas foi todo iso e moito máis. Pasa pola biblioteca
e mergúllate nos diferentes títulos que pousímos del : gozarás
dese tempo e será a mellor forma de lle render homenaxe a un
escritor que pensaba en nós, como pobo, e nos sectores sociais máis
desfavorecidos cando escribía as súas historias
Se queres, aquí tes un aperitivo para irelo degustando. Un relato
titulado “O trebón”, do seu libro Xente no rodicio:
Saíu da igrexa alancando. Nin
sequera se detivo para mollar os dedos na pía da auga. Ía coma
entolecida. Non falou con ninguén. Sentía que todos a ollaban; que
todos lle querían pedir contas... O mundo enteiro derredor dela,
atenazándoa cos ollos. Para máis, chovía a reverter. Asolagaba.
Entalábanselle os zocos na lama.
Entrou, sen pensalo, na caseta
do agro. Sentouse nun recuncho. Estaba pingando, aterecida. Choraba.
Pasou o mandil polos ollos para enxugar aquelas dúas fontaíñas.
Era unha treboada de anguria e medo e xenreira, que estalara nela
cando escoitou o sermón. Non tiña dúbidas: as verbas queimantes
que seguiron ao Evanxelio, ían para ela. Resoaron na igrexa coma
tronos. E aqueles brazos, envoltos en roupa sagra, semellaban dúas
gadañas sobor do seu pescozo.
Pensou no meniño morto.
Ninguén o podía sentir tanto coma ela. Faláranlle, dende había
moito, de criar “hijos para el cielo”. E xa tiña tres malvivindo
na terra. Tres mañuzos de farrapos; tres gorxas sen pan. Pero
agardaba o outro; o que non viviu.
O sermón daquel domingo ía
dirixido a ela. A ela! Por algo se lle pousaron derriba os ollos de
todos. E eso doíalle moi fondo. Coma se lle estivesen arrincando as
frebas do corazón. Non se estragara adrede. Endexamais o faría.
Fora alí mesmo, ao pé da caseta do agro. Estaba soa. Tivo que
erguer un feixe de trevo mollado. Polos arredores non había ninguén
para axudarlle. Foi un esforzo grande. De alí en diante, aquelo
deixou de rebulir na súa entraña. Ata que un día o botou fóra de
si.
Seguía chovendo. As árbores
bruaban, encirradas polo vento.
Cavilando no sermón e na
ruindade da xente e no meniño que non chegou a nacer, foise quedando
durmida na caseta do agro.
